جان
منگے تے دیر نہ کریے اگے یار سجن دے
عاشق تے
شہید محمد نہیں محتاج کفن دے
یاری
اندر عمر گزاری دیکھ لئیں اک واری
ایہناں
اکھیں تینوں ڈٹھا ہور نہ ویکھن کاری
برے
اعمال سے اجتناب کے حوالے سے
کر کر
بدیاں بڈھا ہویوں نکل گیا کُب تیرا
فیر وی
بدیوں باز نہ آئیوں واہ واہ شخص دلیرا
ہڈیاں
کمبن گوڈے کھڑکن تے ٹٹ گیا لک تیرا
ہجے وی
بدیوں باز نہ آئیوں جی اوہ مرد دلیرا
ایناں
گلا تھیں کی لبھدا عیب کسےدا کرنا
اپنا
آپ سنبھا؛ل محمد جو کرنا سو بھرنا
اُچا
نام رکھایا جس نے چلھے ہیٹھ اوہ سڑیا
نیواں
ہو کے لنگھ محمد لنگھ جائیں گا اڑیا
عاماں
تے بے اخلاصاں اندر خاصاں دی گل کرنی
مٹھی
کھیر پکا محمد کتیاں اگے دھرنی
حرص طمع
دے گھوڑے چڑھیوں ڈھلیاں چھڈ لگاماں
گھر نو واگاں
موڑ سوارا سر تے پے گئیاں شاماں
موت کے
بارے میں
دکھیے
دی گل دکھیا جانے سکھیے نوں کی خبراں
سجن
جنہاں دے موت نے مارے روندے تک تک قبراں
لمبی
رات جدائیاں والی ہوندی سہہ وریاں دی
کون
لیاوے خبر محمد سجناں دور گئیاں دے
اچے ٹبے
شیراں ملے تے جل ملے مرغائیاں
چارے
اوٹاں موت نے ملیاں فضل کریں رب سائیاں
وکھو
وکھرے لیکھ سبھی دے لکھ چھڈیوس ہک واری
جمن مرن
نہ گھسن دیندا ساعت ادھی ساری
رحمت
خداوندی کے بارے میں
رحمت دا
دریا الہی ہر دم وگدا تیرا
جے اک
قطرہ بخشیں مینوں کم بن جاوے میرا
رحمت دا
منہ پا خدایا باغ سکا کر ہریا
بوٹا
آس امید میری دا کر دے میوے بھریا
عدل
کریں تے تھر تھر کمبن اچیاں شاناں والے
فضل
کریں تے بخشے جاون میں جے وہ منہ کالے
فضل
تیرے نل لوہے تردے پھٹیاں دے سنگ رل کے
کتے وی
جنت جان محمد چنگیا دے سنگ رل کے
لکھ
واری میں توبہ بھنی تے میں ہاں بے اعتبارا
فیر وی
فضل تیرے دیاں مولا آساں رکھن والا
عیب
میرے پر پلہ دیندا ہنر کریندا ظاہر
جدوں
اوہ کرم داواڑہ کردا کوئی نہ رہندا باہر
اے
سلطان حسن دی نگری راج سلامت تیرا
میں
پردیسی ہاں فریادی عدل کرین کجھ میرا
محبوب
کے رنگ میں رنگ جانا
دم دم
جان لباں تے آوے چھوڑ حویلی تن دی
کھلی
اڈیکے مت ہن آوے کدروں وا سجن دی
راہ
تیرا میں تکدی رہندی محل اُچے تے چڑھ کے
جاں غم
بوہتا کاہلی پاوے رواں اندر وڑ کے
آسجناں
جے تو سجنا بن سجناں کی سجنا
جنہاں
یار بکل اچ ملیا اوہ رجیا نہ رجناں
جے تون
یار نوں ملنا چاہیں مرضی لور سجن دی
جے تو
مرضی اپنی لوڑیں ایہہ گل کدے نہ بن دی
جے تو
سر دے پیر بنا کے مگر سجن دے چلیوں
تاں فیر
پرت دلاسہ دیسی جانی سنگت رلیوں
دنیا
کھیتی آخر سیتی خود حضرت فرماوے
جیسا اس
وچ بیجے کوئی ویسا ہی پھل پاوے
بیجن
ویلے کجھ نہ بیجیں موسم پیا گنواویں
اگے فصل
پکی ویکھیں ر و رو کے پچھتاویں
اگے تیں
تھی چنگے ہالی ہل واہ گئے نے اگیرے
شوق عشق
دی ہل پنچالی توں گھن سویرے
لکھ
ہزار بہار حسن دی اندر خاک سمانی
لاپریت
اجئی محمد جگ تے رہے کہانی
بہت خوب
ReplyDelete